هیدرومتالورژی یا لیچینگ یکی از متداول ترین روش های استخراج برخی فلزات از سنگ‌های معدنی است که شامل استفاده از شیمی معدنی و شیمی آلی برای بازیافت فلزات از سنگ‌های معدنی، کنسانتره‌ها و مواد بازیافتی یا باقی مانده و باطله می‌باشد.

هیدرومتالورژی به‌طور معمول به سه قسمت کلی تقسیم‌بندی می‌شود:

• لیچینگ:  شامل استفاده از محلول‌هایی برای استخراج فلز از مواد حمل‌کننده‌ی آن می‌باشد. پنج روش متداول استحصال به این روش عبارتند از:  تانک لیچینگ، هیپ لیچینگ، وَت لیچینگ (لیچینگ غرغابی)، لیچینگ اوتوکلاو Autoclave)) و لیچینگ معدن کاری (In-situ)
• غلیظ سازی محلول و خالص سازی: بعد از لیچینگ معمولاً محلول حاصله باید تحت عملیات غنی سازی قرار بگیرد تا یا غلظت یون‌های فلزی موجود در آن به حد مطلوب برای بازیابی و استخراج برسد و یا یون‌های فلزی نامطلوب از محلول حذف شود. ته‌نشینی، سمانته کردن، استخراج مایع-مایع و تبادل یونی برخی از تکنیک های تغلیظ است که بسته به نوع مواد ، امکانات، هزینه ها و هدف از انجام آن، مورد بررسی قرار گرفته و در طراحی خط تولید به کار گرفته میشوند.
• استخراج فلز یا ترکیب فلزی: آخرین مرحله در یک فرایند هیدرومتالورژی مرحله­ ی استخراج فلز برای ارائه به بازار و فروش است. البته گاهی در صورت نیاز به فلزی با خلوص بسیار بسیار بالا مراحل پردازش دیگری نیز مورد نیاز است. انواع اولیه استخراج فلز روش‌های الکترولیز، ته‌نشینی و احیاء گازی هستند.